Złudne miary wielkości

Po notatce o papieżu Janie Pawle sugerującej, że tu i ówdzie pojawiają się stosunkowo słabe jeszcze sygnały jakoby on też czynnie janiepawlił dzieci, otrzymałem maila od jednego z obserwujących mnie, który wprowadził mnie w lekką jednak konsternację i może dlatego do tej pory na niego nie odpowiedziałem.

W skrócie teza tego maila jest takowa, że generalnie to się niepotrzebnie czepiam. Bo może i Wojtyła był lajtowym raczej pedofilem, może ma tu coś na sumieniu, ale nie należy sobie tego „za bardzo brać do serca„. Bo to „wrogowie religii, kościoła katolickiego i Jana Pawła II osobiście, wyszukują takie sensacyjki, a potem je nagłaśniają, i w ten sposób próbują odebrać nam bohatera, obrzydzić go, by nas zgnoić jako naród, obedrzeć z wszystkich cennych nam wartości„.

I dalej: „…miał on swoje słabości (któż ich nie ma), ale nawet gdyby przez przypadek skrzywdził jakieś dziecko, w co głęboko wątpię, to per saldo był jednak wielkim człowiekiem, który odbudował kościół a nam przywrócił wiarę we właściwym jej wymiarze, a nam dał poczucie dumy jako narodowi i to jest najważniejsze”.

Upsss… przyznacie, że to dość dziwny, żeby nie powiedzieć kuriozalny przypadek i sposób rozumowania. Z drugiej strony – jak się chwilę zastanowić – czy naprawdę jest to coś zaskakującego? Nie sądzę. To sposób myślenia wcale nie obcy Polakom. Był wielki i chuj. Koniec dyskusji.

NO TO MOŻE Z INNEJ BECZKI

Znam Niemcy i łatwo mi niektóre rzeczy sobie wyobrazić. I podążając tym tropem myślenia, wyobrażam sobie a nawet jestem pewien, że są Niemcy i to wcale nie aż tak nieliczni, którzy bez wahania podpisaliby się pod tezą, że Hitler może nie był do końca wporzo, miał to i owo na sumieniu, ale nie czepiamy go się już tak bardzo, bo osobiście to on przecież nikogo nie zabił. Stworzył co prawda sprawnie działające przedsiębiorstwo śmierci, ale to inni zabijali, a on być może nie o wszystkim wiedział i nie o wszystkim go informowano, zwłaszcza ostatniej fazie. Więc co złe to złe, ale z drugiej strony przywrócił na pewien czas nam Niemcom, poczucie wielkości i bycia panami świata i dumę wtedy czuliśmy wielką jak wszyscy przed nami padali na kolana. Koniec przekazu.

Mocno tu jednak podkreślam, i wszystkim niekumatym a wprost przekazy czytającym zwracam na to uwagę, że nie było moim celem jakiekolwiek porównywanie tych dwóch postaci (osobowości) historycznych, bo tego nie da się zrobić, gdyż należą one do zupełnie innego świata, w innej bajce występowali, w innych ligach grali, a skala zasług czy też przestępstw nijak nie jest porównywalna. Chodzi jedynie o pokazania i napiętnowanie pewnego sposobu myślenia, że nie ważne co robił i z jakim efektem, ważne że świat o nim się dowiedział i o nim mówi, bo nam to podnosi narodowe ego. 🕷