Triumf pedagogiki głupoty

Zupełnie niepostrzeżenie wkroczyliśmy w 77 rocznicę niesławnego upadku Powstania Warszawskiego. Jakoś nie słyszałem mówiąc szczerze, o wielkiej, narodowej rocznicowej fecie z tej okazji, pochodach, racach, obowiązkowej minucie zadumy… Szkoda, bo powstanie to miało być przecież wielkim zwycięstwem zaś okazało się wielką katastrofą, a narodowe katastrofy to my przecież kochamy i uwielbiamy je czcić, pochylać się z czułością nad wiadrami przelanej bez sensu krwi. A tu nic!

Pedagogika głupoty święci triumfy, a jedyne na co nas tak naprawdę stać, bezmózgich poppatriotów, to naklejenie sobie na bagażniku, lub tylnym zderzaku samochodu, durnej nalepki ze sprofanowanym symbolem Polski Walczącej i podpisem że jakoby „Pamiętamy„. Chuja pamiętacie! Nie było was wtedy, a to co wam wtłoczono do łbów, od komuny począwszy na dzisiejszej neokomunie skończywszy, to mit pełen bogoojczyźnianych bzdur. Powiem więcej i dosadniej: ci co przeżyli to Powstanie, faktycznie biorąc w nim udział (mikra garstka już niestety) a nie będąc jedynie statystami i gapiami, odgrywającymi dziś rolę jakoby powstańców, też z oczywistych przyczyn niewiele już pamiętają, a wspomnienia coraz bardziej zatarte i mgliste mieszają się im z fantazjami. Ich zeznania z historycznego punktu widzenia są niewiele warte, bo kompletnie niewiarygodne.

Wszystko co na ten temat było do napisania i powiedzenia dawno już napisano i powiedziano. Mieliśmy do czynienia z wielką, niewyobrażalną wręcz hucpą, która Warszawę kosztowała życie. Czcić trzeba wplątane w tę hucpę ofiary, natomiast Powstanie jako takie, napiętnować i pokazywać palcem jako rażący przykład źle ulokowanych uczuć patriotycznych, zaś tych co je wywołali, zdejmować z pomników i nazwać po imieniu.

Dla mnie jak i zapewne dla wielu innych, najważniejszym jest teraz to, byśmy nauczyli się czegoś na własnych błędach. Wiem, fantazjuję i oczekuję niemożliwego, bo przecież Polacy nigdy nie uczą się na własnych błędach. Jesteśmy skazani na nich wieczne powtarzanie.

❗️Dzisiejsi mitotwórcy, patologiczni ideolodzy patologicznego „patriotyzmu”, znów zarażają umysły młodych ludzi kłamstwami, geopolitycznymi idiotyzmami, turbopatriotycznymi rzygowinami i gloryfikują historyczną głupotą na granicy zbrodni.

Stąd to kłamstwo o jakoby wielkim znaczeniu tamtej masakry dla odzyskania przez Polskę niepodległości, jest im tak potrzebne i tak zapamiętale dmą w ten balon. Jak pęknie, to znów obryzga wszystkich krwią i znów będzie wspaniale. Na naszych oczach formują się kolejne pokolenia idiotów i politycznych analfabetów, którzy za dobrą monetę przyjmą każdy mit, także ten o wielkim powstaniu. Polki i Polacy powinni na nowo być gotowi do wielkiej masakry i zadziwić znów świat swoim bezsensownym heroizmem.

Z pedagogiką głupoty, kłamstwa i narodowego debilizmu trzeba walczyć, tylko czy naprawdę jest jakaś szansa na powodzenie? A może machnąć po prostu na to ręką? Nie mam żadnej wątpliwości, że dla wielu, jakże wielu na świecie, ów świat bez Polski byłby tak samo atrakcyjny a może nawet lepszy, jeśli w ogóle ktoś by zauważył że czegoś takiego nie ma. Więc być może po prostu czas się z tym pogodzić.