Dlaczego polski Kościół jest prawicowy

Prawicowość Kościoła, to przede wszystkim efekt mitologii, którą sam kościół, naginając rzeczywistość – co jest jego znakiem rozpoznawczym – z niezwykłym zaangażowaniem budował wokół swojej roli w historii Polski. To zbiór fantastycznych i fantazyjnych opowieści o mocno dyskusyjnych czasem bohaterach i teorii, że jakoby Kościół (i podążający za nim naród), zawsze twardo i bezkompromisowo stał za Polską, i zawsze był twardo opozycyjny wobec władzy z czym nie zawsze można się zgodzić. Był opozycyjny wobec każdej władzy bo uważał, i tak jest do dziś, że to on powinien być jedyną możliwą władzą. Reszta to uzurpatorzy z którymi trzeba walczyć.

Zwłaszcza opozycyjny był Kościół przeciw tak zwanej komunie, ale głównie dlatego, że ta chwytliwymi na początek hasłami i ruchami, podbierała mu dotychczasowych wyznawców. Więc co oczywiste, skupił się wówczas na podburzaniu różnych, podatnych na manipulację grup społecznych, nazywając to w swej mitologii lub propagandzie, „wspieraniem wolnościowych aspiracji narodu”. Za to, za postawę tę, był – wedle tego samego, konsekwentnie budowanego mitu – nieustannie prześladowany, a coś takiego jak kolaboracja w zasadzie nie występowało. Jeśli nawet to był to niedostrzegalny, zupełnie nieistotny margines. Jeśli ktoś twierdzi że było inaczej, to działa z niskich pobudek, niesłusznie obrzuca kościół błotem, chcąc mu za wszelką cenę zaszkodzić i go zniszczyć. Teczki esbecji dowodzą jednak zupełnie czego innego, ale przecież wiadomo, że teczki esbecji to nie Biblia.

BATMAN Z WADOWIC

Mit Kościoła jako niedającej dupy dziewicy niepokalanej, prowadzącej naród na barykady, osiągnął swe apogeum kiedy na scenę wkroczył superbohater a mianowicie Jan Paweł II. To był ten potrzebny tlen, bo mit trochę wiądł, uchodziło z niego powietrze.

I okazało się wówczas, że Kościół, ze szczególnym udziałem i pod przywództwem owego Jana Pawła II, któremu nota bene prawie że od początku zaczęto przypisywać cechy superbohatera (Batman z Wadowic), nie dość, że obalił komunę i cały PRL, to także rzucił na kolana Związek Sowiecki. Po wielokroć słyszałem, że gdyby nie Wojtyła, nie byłoby Gorbaczowa, a jak nie byłoby Gorbaczowa, nie byłoby upadku imperium zła, a Polska dalej by piszczała pod butem. Trzeba sporo wyobraźni, żeby coś takiego wymyślić, ale umówmy się, że prosty lud lubi jak mu się podsuwa gotowe rozwiązania, bo prosty lud nie myśli, prosty lud tylko słucha i kiwa głową ze zrozumieniem, a w zasadzie bez rozumienia.

Rzeczywistość jest nieco bardziej skomplikowana, bo po pierwsze przez całe lata Kościół sprawnie układał i dogadywał się z władzą czyli komuną, była to dająca obopólne korzyści koegzystencja, choć czasami jak to w każdym małżeństwie, zdarzały się „ciche dni”, lub incydentalnie przemoc w rodzinie. Niewygodnych z powodów politycznych księży, na pstryknięcie palcami owej władzy, Kościół przenosił gdzieś do głębokiego interioru, w zamian władza przymykała oczy na różne słabości, choćby seksualne ekscesy kleru, acz trzeba przyznać, że teczki puchły.

STATUS QUO PONAD WSZYSTKO

Nie wiem, czy w ramach wdzięczności, czy ogólnej niechęci do zamętu i burzenia pewnego społecznego status quo, Kościół niechętnie patrzył na wszelkie wolnościowe zrywy, zaś powstały w 1976 roku Komitet Obrony Robotników, budził wśród ówczesnych hierarchów głęboką wręcz irytację. Co więcej, kościelni z rezerwą patrzyli nawet na Solidarność, bo bali się nadmiernego rozchwiania nastrojów i rewolucji, która od wieków stanowi główne źródło zagrożenia dla stanu być albo nie być Kościoła.

Stan wojenny wywołał u nich objawy paniki, a głosy w Episkopacie rozkładały się mniej więcej po połowie – walczyć z Solidarnością i o Solidarności, versus postawić na niej krzyżyk, spisać ją na straty, najważniejszy jest bowiem spokój i interes Kościoła, dobrze przecież poukładanego z komuchami. Lawirując i handlując z władzą (w stosunku do której ponoć był w opozycji) Kościół dojechał aż do roku 1989.

Nastąpiła rewolucja, która obnażyła wszystkie słabości polskiego państwa, wszystko przewracało się do góry nogami, i w tej sytuacji, Kościół poczuł się niczym ryba w wodzie. Był bowiem jedyną stabilną, sprawną instytucją, umacniającą stale swoją pozycję, zwłaszcza w okresie koegzystencji z komuną, co przekładało się na to, iż miał istotny wpływ na tak zwaną debatę publiczną i kształtowanie postaw wielu obywateli.

Więc chcąc nie chcąc, trzeba się było z nim liczyć. No i chuchano na ten Kościół jak tylko się dało, pójście z nim na udry przez całe lata 90-te nie wchodziło w grę w przypadku żadnej władzy, także tej postkomunistycznej, bo był on wystarczająco sprawny w wykorzystywaniu nawet ograniczonej siły społecznej, zwłaszcza przy ówczesnej słabości państwa.

LENIN MÓWIŁ „KADRY” A KOŚCIÓŁ POSŁUCHAŁ

Stopniowe, coraz większe zblatowanie się Kościoła z prawicą, poza oczywistą niechęcią tej organizacji do wszystkiego co postępowe a zwłaszcza lewicowe, a miłością do wszystkiego co nacjonalistyczne i zachowawcze (stąd powodzenie w kręgach kościelnych takich komórek rakowych jak Obóz Narodowo-Radykalny, Młodzież Wszechpolska i Narodowe Odrodzenie Polski), następowało także z powodów czysto personalnych.

Biskupami stawali się księża o silnie konserwatywnej proweniencji, na dodatek o nieco ograniczonych horyzontach, niezdolni do jakichkolwiek samoograniczeń, jeśli chodzi o wpływy i apanaże. Brać, brać, chapać co się da, po trupach do celu i rządzić z drugiego na razie rzędu, to była i jest nadal naczelna zasada rządząca tą organizacją.

Stąd się wzięli wszyscy ci wszyscy chłopcy, te Głodzie, Michaliki, Jędraszewskie, Gądeckie, Depy, ale także przebrane w owcze skóry wilki jak Glemp, Życiński, Gocłowski, Pieronek czy Macharski. Żeby to rozbić ten układ i to towarzystwo wzajemnej adoracji, wbrew powszechnemu mitowi wcale nie działającemu na korzyść Polski, trzeba lat i biologii która wyeliminuje pewne grupy ludzi. Gdy będzie mniej wiernych, mniej księży, mniej biskupów i pieniędzy, być może wtedy zacznie to wszystko funkcjonować inaczej. Aż do świetlanego końca.