Wielkie narodowe poprawianie

Z tym poprawianiem historii to jest zazwyczaj tak, że poprawia się ją bardzo wybiórczo, nie zawsze zgodnie z logiką, zazwyczaj też na bakier z prawdą. I tak, na tablicy pamiątkowej w Alejach Jerozolimskich w Warszawie, grupka turbo-idiotów-patriotów za tzw środowiska Gazety Wolskiej, dokonała koniecznej ich zdaniem korekty treści. Podobny los spotkał tablice na Nowym Świecie Krakowskim Przedmieściu, Wolskiej, Grójeckiej i Barskiej.

Sprawa od kilku dni znana, głośna, na swój sposób śmieszna, zachodzi tu jednak pewna prawidłowość, a mianowicie taka, że wszystko co robią debile od Sakiewicza i jego popychadła Borowskiego, z założenia jest śmieszne.

Treść przekazu na owej tablicy brzmi:
„Miejsce uświęcone krwią Polaków poległych za wolność ojczyzny. Tu dnia 12.XI.1942 hitlerowcy rozstrzelali 30 osób”.
Wolacy poprawiacze „hitlerowców” zastąpili „Niemcami”, tłumacząc, że całą akcję podjęli „w trosce o pamięć i dbając o prawdę historyczną”.

Otóż kochani kretyni, aby dbać o prawdę historyczną trzeba wpierw coś wiedzieć, coś przeczytać, czegoś się nauczyć. Bo akurat w przypadku okupowanej Warszawy, o wiele bardziej prawdziwe i adekwatne do sytuacji jest jednak pojęcie hitlerowcy a nie Niemcy. Wszak Kutschera, był Austriakiem, w likwidacji getta brali udział Litwini, Łotysze i Ukraińcy, powstańczą Wolę pacyfikowała z wyjątkowym okrucieństwem jednostka złożona z Azerów, swoje dołożyła też tak zwana RONA, czyli Rosyjska Wyzwoleńcza Armia Ludowa, czyli Rosjanie, Ukraińcy oraz Białorusini, a na dobitkę, na czele tego towarzystwa stał niejaki nomen omen Kamiński, syn Polaka, uważający się z ruskiego. No, to w dużym skrócie tyle.

Więc Wolacy Polacy, proszę bardzo poprawiajcie, ale kurwa z głową, proporcjonalnie i sprawiedliwie, wedle zasług. Idźmy kochani patrioci po całości, ale zastanówmy się też, czy to poprawianie wedle pewnego narzuconego przez was schematu, będzie zawsze po waszej/naszej myśli.

Zgodzimy się zapewne, że Polacy niczym Niemcy też mają swoje za pazurami i trudno nazwać ich aniołkami. Prostujmy przeto nieścisłości tam, gdzie nasi rodacy występowali w roli głównej. I żeby daleko nie szukać, posłużę się tu tym odmienianym już przez wszystkie przypadki i przy byle okazji Jedwabnem, bo przynajmniej o nim zdaje się wszyscy słyszeli, także idioci z nacjonalistycznej turbo-pato-prawicy . Dbam tu tym samym o pewien rodzaj dla nich komfortu, nie chcę im po prostu za bardzo mącić we łbach wiedzą, której i tak nie ogarną. Nie będę wam psuł przeto humoru i dobrego samopoczucia i nie będę wymieniał miejsc takich jak Goniądz, Wąsosz czy Rajgród (wszystko Podlasie, żeby daleko nie szukać). Co bardziej kumaci niech sobie wyguglują. Tam co prawda nie palili Żydów w stodołach, ale w najlepsze gwałcili, mordowali, wyrywali złote zęby, rzucali małymi dziećmi o ściany. Taki rodzaj rozrywki wtedy w Polsce preferowano.

Co do Jedwabnego zaś… Tam z tymi inskrypcjami na tablicy panuje lekki nieporządek i pewne kwestie wydają się być niedoprecyzowane. Idąc za ciosem, należałoby to przeto teraz uporządkować, korzystając ze sprzyjającej atmosfery. Niechaj panowie Sakiewicz i Borowski przyjeżdżają i prostują. Tylko zastanówmy się… nad treścią.

Bo dziś stoi tam:
„Pamięci Żydów z Jedwabnego i okolic, mężczyzn, kobiet, dzieci, współgospodarzy tej ziemi, zamordowanych, żywcem spalonych w tym miejscu 10 lipca 1941 roku”.
Ewidentnie czegoś tu brakuje. Zamordowanych, spalonych przez kogo? Panie Tomaszu, pannie Adamie, cóż to za tajemnicze przemilczenie. No, nie godzi się. Nazywajmy rzeczy po imieniu, „w trosce o pamięć i dbając o prawdę historyczną”.

Czy na tej tablicy w Jedwabnem powinno teraz być „…zamordowani przez antysemitów” (lajtowe raczej acz politycznie poprawne), czy może jednak „…zamordowani przez Polaków” (zdecydowanie bardziej hardcorowe, ale bez niepotrzebnej poprawności i jakichkolwiek niedomówień). Osobiście jestem za wariantem drugim, bo przynajmniej w tym przypadku, pomiędzy antysemitą a Polakiem jest znak równości. Ale nie nalegam, niech Tomuś z Adasiem postawią na jakiegoś konia.