Szturm zagłodzonych przez Tuska

Tak wyszło, że jest akurat poniedziałek i starym zwyczajem udałem się na lekkie podreperowanie zasobów mojej lodówki, tym bardziej, że nie obchodzę i nie honoruję żadnych jebanych świat, więc i na zapas za bardzo nie kupuję. Zachodzę ci ja do najbliższego mi supersamu (bez logo proszę) i co widzę? Tłum nieprzebrany, niczym na mszy dziękczynnej po śmierci Karla von Wadovic. Przecisnąć się trudno do ołtarza. Największe z wózków zapakowane po sam szczyt.

Naród wygląda na wygłodniały, spragniony, oznaki niedożywienia wprost wylewają się spod kurtek, niektórzy jakby pierwszy raz od miesięcy w sklepie byli i przez moment zastanawiałem się, czy aby nie szykuje nam się jakiś cały tydzień wolny, coś co przeoczyłem, no bo tylko to w jakiś sposób uzasadniałoby tę nadzwyczajną pazerność (i zapobiegliwość) obywateli najśmieszniejszej z najjaśniejszych rzeczpospolitych.

Przeżyłem, przetrwałem jakoś, wytopiony w kilometrowe kolejki, obserwując te zwłaszcza gospodynie z (prawdopodobnie) mężem na za krótkiej moim zdaniem smyczy, pilnujących tych półlitrówek zakopanych pod prowiantem dla wygłodniałej rodziny, płacących na dodatek, wcale nie małe rachunki, monetami po dziesięć groszy i wykłócających się o promocje.

Nie byłoby może w tym nic aż tak bardzo dziwnego, choć frustrujące to jest, gdyby nie moja wczorajsza wieczorna wizyta w przydomowym śmietniku. Wiadomo, śmietnik jak śmietnik, same śmieci, ale tym razem specjalnego rzekłbym sortu.

A chodzi o to, że tuż przed tak zwanymi świętami, dokładnie ta sama ludność tubylcza zbita w masę, heroicznie atakowała dokładnie ten sam (i jemu podobne) supermarket, mniej więcej w tym samym celu co i dziś, więc nic dziwnego, że teraz, to znaczy wczoraj, większość owego dobra, trafiła na śmietnik. Popakowane w folie chleby (fakt, wątpliwej jakości), owoce, trochę warzyw, przeterminowane, jeszcze zafoliowane mięso, resztki postnego bigosu, tu i ówdzie rozrzucone wyspy nieskonsumowanej sałatki z majonezem, kawał łososia o kolorze bynajmniej już nie różowym… długo by wymieniać asortyment świąteczny odarty ze świętości.

No i dziś, ten sam jak mówię naród, w odruchu zapewne nieco chrześcijańskim, rzucił się do sklepowych półek, by uzupełnić pustkę po tym co wczoraj bezceremonialnie wypierdolił na śmietnik i co ponownie wyrzuci wieczorem w święto trzech żuli, lub najdalej we wtorek rano. No niby średnio mnie to wszystko powinno obchodzić, ale z drugiej strony na pewno nie ułatwia to zrozumienia, co takiego w przeciętnym człowieku siedzi, że w podstawowych czasem zachowaniach, wyziera z niego nieokrzesany chuj, często już po spowiedzi.