O jednego boga dalej

Niechybnie jest tak, że bywają osoby które wieczorami, tuż przed snem powiedzmy, czytają biblię i nawet czują z tego powodu dumę, co jest o tyle zrozumiałe, że w ten sposób dają sygnał światu zewnętrznemu, że posiadły oto kiedyś zdolność czytania i mimo różnych przeciwności nadal to kultywują. Tak, w dzisiejszych czasach to rzeczywiście powód do dumy, bowiem sztuka czytania powoli zanika. Więc czytają tę biblie, raczej nie studiują, z większym lub mniejszym zrozumieniem z czego w sumie niewiele wynika, poza bezgranicznym uwielbieniem sadystycznego boga.

Mój na swój sposób sympatyczny sąsiad o imieniu Grzech (nie mylić z tym grzechem, a poza tym on nie grzeszy, jestem o tym przekonany), też przyznaje się do takiej praktyki, to znaczy czyta biblię i jest to jedyna książka którą czyta, bo na inne jak mówi, nie ma czasu. Kontruje to Super Expressem, ale już mniej regularnie. Regularnie zaś, co wieczór – to akurat słyszę przez ścianę – zmusza dzieci swoje do śpiewania ciągle tej samej, acz na swój sposób wzniosłej pieśni idącej jakoś tak: „Maryjo królowo Polski, jestem przy Tobie pamiętam…„. Szczególnie zgrabnie mu to nie idzie, ale próbuje, dzieci z kolei nie mają wyjścia.

Nie robiłem mu nigdy z tego powodu jakie przytyków, bo mimo tego, że ortodoksyjnie rzec by można wierzący, to jednak przyzwoity i uczynny facet, co skądinąd w tych środowiskach bywa rzadkością. Większość z nich to wyjątkowo nienawistne, plujące zatrutym jadem bestie.

Zaś co do tej biblii…
Otóż bez żadnego bynajmniej wstydu przyznam się, że też czytam biblię, tylko taką swoją, starannie wyselekcjonowaną i też czynię to zazwyczaj wieczorami, przyswajam ją w drobnych fragmentach, doskonale mi już znanych, ale ponoć właśnie tak czyta się biblie, po wielokroć wracając do tych wybranych, dawno już poznanych, i na wszystkie strony przetrawionych fragmentów. Ta biblia to „Bóg urojony” i tę ma zaletę, że nie jest tak okropnie drastyczna, nienawistna i prymitywna w przekazie, jak tamta uważana za „świętą księgę”, za wcielenie dobra wszelakiego i mądrości nad mądrościami. Moja lżej wchodzi i bez ryzyka można ją potykać dzieciom do przeczytania. Im wcześniej tym lepiej.

Oto taki na przykład fragment z ewangelii wedle świętego Ryszarda:

„Od stuleci możemy obserwować chrześcijaństwo w roli oficjalnej religii. I jakie są jego owoce? Wszędzie z grubsza i z niewielką tylko przesadą to tylko arogancja i indolencja kleru, ignorancja i służalczość laikatu, u jednych i u drugich zaś zabobony, bigoteria i skłonność do prześladowań”.

Czytam więc sobie tę biblię, najprawdziwszą z prawdziwych, nie zaś wymyśloną i wykoślawioną przez pokolenia – jak to było? – „najaranych ziołem i naprutych winem skrybów”, i myślę sobie to co myślę, a święty Ryszard (Dawkins) i jego ewangelie podtrzymują mnie w przekonaniu, że się nie mylę i właściwą podążam drogą.

I jak mnie ktoś pyta czy jestem ateistą, na przykład pan sąsiad Grzegorz zwany Grzechem mnie pyta, to odpowiadam, że tak, jestem, tak jak i on jest ateistą, tylko o tym nie wie. I uświadamiam mu to, że przecież nie wierzy (i do tego się przyznaje), w Zeusa, Apollona, Amona Ra, Wotana, Thora, Baala, mekkańskiego Hubala, a także Latającego Potwora Spaghetti. Ja też w nich nie wierzę, ja tylko poszedłem o jednego boga dalej.
Grzechu, jestem przy tobie czuwam…