Coś niedobrego w powietrzu…

Wróciłem właśnie ze strefy, tej tam na wschodzie, gdzie główną atrakcją turystyczną jest ów mur wybudowany za grube miliony (1,5 miliarda) dla króliczka przez znajomych króliczka, co by różni parchaci tacy nie wnikali do Polski i nie zatruwali swą obecnością zdrowej polskiej tkanki narodowej. I powiem wam, że szybko, najszybciej jak było to możliwe stamtąd uciekałem, bo nie da się tego wszystkiego oglądać, ani słuchać się nie da. Klimat dla mnie przynajmniej nie do zaakceptowania. Jest coś niedobrego w powietrzu.

Autochtoni opowiadają historie, od których wprost włos jeży się na głowie, niepomni tego, że zgodnie z ostrzeżeniem, wszystko co tu widzieli powinni zachować dla siebie. W zasadzie nic tu zaskakującego, bo o wszystkim tym wiedzieliśmy wcześniej, choć może nie do końca dowierzaliśmy, zwłaszcza obserwując to z pewnej odległości.

W miarę nieograniczony i wolny wstęp do owej skażonej strefy jest mniej więcej od miesiąca z okładem, co nie znaczy że jest już normalie. Mijałem jeden czy drugi patrol i policji i Straży, który z podejrzliwością przyglądał się każdemu samochodowi, skąd jest i kto siedzi za kierownicą. Niektórych zatrzymywali (mają jakąś słabość do gości z brodą), ale nie wiem o co pytali i czego chcieli.

Natomiast ci wspomniani autochtoni, wkurwieni i rozgoryczeni jak nigdy dotąd, relacjonują, że nim umożliwiono tu normalny ruch i życie, funkcjonariusze i pogranicznicy skrupulatnie przeczesywali teren w poszukiwaniu ewentualnych trupów. Szczegółów nikt nie zna, ale jeden z mieszkańców opowiadał mi, że nieopodal jego miejscówki, widział podjeżdżającą na skraj lasu późnym już wieczorem ciężarówkę, do której kilku umundurowanych na czarno typów, ładowało plastikowe worki. O niczym to jednak nie przesądza, zapewne były to worki z zebranym wcześniej chrustem dla komendanta miejscowej placówki SG.

Tymczasem owa Straż Graniczna, niestety podejrzewana o różne brzydkie czyny, konsekwentnie zdaje się odmawia ujawnienia grafików przebiegu służby, więc żołnierze o niekoniecznie czystych sumieniach, za którymi jak wiadomo Polska stoi murem (oraz za ich mundurem), mogą się czuć bezkarni. Nie można ustalić więc, który z nich aktywnie i być może z przyjemnością uczestniczył w przerzucaniu przez druty kobiet w ciąży, który to wylewał wodę przed nosem spragnionego dziecka, czy też który szczuł psami. Mają wywalone na wszystko, ukrywają się za tajemnicą wojskową i tajemnicą służby.

W raporcie Fundacji Helsińskiej – zerknąłem w to już wczoraj wieczorem po powrocie – można przeczytać, że wśród opisywanych form przemocy z lubością stosowanych przez polskich funkcjonariuszy, migranci wskazują między innymi zastraszanie, wyszydzanie, groźby użycia broni, popychanie, zmuszanie do przekroczenia drutu żyletkowego, szczucie psami, używanie gazu łzawiącego, zmuszanie do wejścia do rzeki przy niskich temperaturach, permanentne odmawianie pomocy humanitarnej, w tym i medycznej, niszczenie telefonów i kart SIM, celowe wprowadzanie w błąd i wywożenie przemarzniętych i wyczerpanych ludzi pod granicę z Białorusią. Wystarczająco dużo, żeby wyrobić sobie zdanie, a może precyzyjniej, zeby podtrzymać zdanie, które wyrobiliśmy sobie już dużo wcześniej. Dziś wychodzą kolejne brudy i skurwysyństwa, ale najpewniej ni chuja nikogo to już nie interesuje.

Co prawda sądy, niektóre przynajmniej, orzekały, że w tej strefie przygranicznej wprowadzono prawo nie do końca legalne, a przede wszystkim nieproporcjonalnie i bez konieczności ograniczano wolności konstytucyjne, w tym wolność mediów i prawo ludzi do informacji o działaniach władzy, ale co mi z tego? Nikogo przecież nie ukarano, zaś mnie interesuje tylko to, który to konkretnie kapral albo plutonowy, który z imienia i nazwiska, winny jest czynów na które istnieją precyzyjnie sformułowane paragrafy kodeksu karnego. Niestety, szanse, że tych panów poznamy są dziś równe zeru. Może kiedyś tak się zdarzy, co jest jednocześnie ostrzeżeniem, że mimo wszystko nie powinni oni spać spokojnie.

Więc na tym etapie, nie pozostaje nic innego, jak stwierdzić, że symbolem Polski jest dziś nadal żołnierz z pewną perwersyjną satysfakcją wylewający wodę z butelki na metr przed tym spragnionymi dzieckiem z Iraku.