Czy jesteśmy gotowi…

Noam Chomsky, to jedna z ikonicznych postaci współczesnej Ameryki. Filozof i językoznawca, wykładowca słynnego MIT, specjalista w dziedzinie psycholingwistyki, a także wytrwały badacz mechanizmów propagandy. Jest uważany za lewicującego radykała, bo krytykuje agresywną politykę USA, oraz globalizację. Można się z nim nie zgadzać lub nie, ale jego i jego głosu nie można go ignorować. To pan już wiekowy (rocznik 1928), lecz ciągle o jasnym umyśle, nie stroniący od wygłaszania tez kontrowersyjnych, pod prąd i w niezgodzie z obowiązującymi trendami, czy też polityczną poprawnością.

Jakiś czas temu dał wywiad dla rosyjskiej Meduzy, czyli portalu o którym mówią, że boi się go Putin. Tezy które tam stawia, wedle mojej oceny nie są może zaskakujące, acz wielu mogą wprowadzić w lekkie zdziwienie, lub nawet zakłopotanie, zwłaszcza w naszym polskim grajdołku, zaślepionym tępą rządową propagandą, oraz ślepo antyrosyjskim. Ale Chomsky mieszka i żyje daleko, jego spojrzenie jest przeto dużo chłodniejsze, pozbawione niezdrowych emocji na stałe obecnych w naszej części Europy. Po prostu Chomsky myśli trzeźwo.

Oto kilka charakterystycznych i znaczących wyimków z tego wyjątkowo ciekawego wywiadu (ale ostatecznie to przecież Chomsky!).

Na pytanie czy Ukraińcy sami mogą decydować o tym, czy przystąpić do NATO, czy też nie, Chomsky odpowiada, że oczywiście, jak najbardziej mogą. Ale…
„…Meksykanie mogą też decydować, czy są gotowi przystąpić do sojuszu militarnego z Chinami, oraz czy mogą zaprosić Chiny do rozmieszczenia infrastruktury wojskowej na południowych rubieżach USA. Zdajemy sobie chyba sprawę, czym taka decyzja może zaowocować”.

Dalej dowodzi – i teza ta nie jest zaskakująca – że wojna ukraińska może się zakończyć na dwa sposoby: albo na drodze dyplomatycznej z wypracowanym porozumieniem, lub bez porozumienia, gdy po prostu jedna ze stron skapituluje, a druga nie. Natomiast jeśli żadna ze stron się nie poddaje, to skutki mogą być tylko tragiczne.
„Rosja z pewnością nie zamierza kapitulować, ma broń, która może unicestwić nie tylko samą Ukrainę, lecz także wiele krajów poza jej granicami. Zatem realny wybór jest niewielki. Albo droga dyplomatyczna, albo unicestwienie”.

Dochodzimy w ten sposób do istotnego punktu zapalnego. Otóż…
„Powodem do niepokoju może być zapowiedź USA, że nie będzie żadnych pertraktacji o gwarancjach bezpieczeństwa Rosji. Takie stanowisko przedstawiono na spotkaniu w bazie Ramstein w Niemczech – ta wojna powinna osłabić Rosję. Innymi słowy, według NATO wojna w Ukrainie powinna trwać dopóty, dopóki Rosja nie poniesie porażki. Co więcej, porażka Rosji powinna być jeszcze bardziej totalna niż ta, którą Niemcy ponieśli w I wojnie światowej. Przecież traktat wersalski nie zapobiegł kolejnej agresji Niemiec. A zatem, jak pisze wielu komentatorów, celem Zachodu jest walka z Rosją do ostatniej kropli ukraińskiej krwi”.

Można z tego wyciągnąć kolejny, niezwykle smutny wniosek, ale wniosek niestety oczywisty i powinni się z nim zgodzić wszyscy, także ci niepokorni idealiści, widzący tylko jedną stronę medalu. Mówi Chomsky:
„Nie trzeba być geniuszem, aby zrozumieć, że sami Ukraińcy nikogo tu nie obchodzą: niech głodują, giną na wojnie, nawet jeśli to będzie III wojna światowa. Zachodni komentatorzy dowodzą, że jedynym wyjściem jest ingerencja NATO w celu wypędzenia Rosji z Ukrainy. Ale za jaką cenę? Czy Rosja powie: „OK, wychodzimy”? Czy może raczej sięgnie po broń, którą ma w swoim arsenale, aby odpowiedzieć na takie wyzwanie? Nie podważam prawa narodu ukraińskiego do dokonania wyboru. Jednak obywatele USA, Wielkiej Brytanii, Niemiec itd. też powinni mieć wybór. Czy jesteśmy gotowi do takiej wojny, która może unicestwić nas wszystkich, czy jednak do rozwiązania na drodze dyplomatycznej?”

I dalej:
„Jeśli Ukraina o to prosi, powinna dostać każdą broń, aby się bronić. Jednak ci, którzy przekazują jej broń, powinni rozumieć, że stawką w tej grze jest życie nie tylko Ukraińców. Broń, którą dostarcza Zachód, może nas postawić na krawędzi takiej wojny, w której zostanie unicestwiony cały świat”.

Innymi słowy najgorszym z możliwych sposobów jest próba eskalowania tego konfliktu, nierzadko w dobrej wierze, lecz bez głębszego zastanowienia się nad możliwymi skutkami. Nie brak takich, także w samej Ameryce, którzy wygłaszają płomienne mowy, by natychmiast zamknąć niebo nad Ukrainą, bo to wszystko zalatwi, rzuci Rosję na kolana. Nie rzuci, a wszelkie tego typu pomysły na szczeście blokuje Pentagon.

„…aby kontrolować niebo nad Ukrainą, ktoś musi nie tylko zestrzeliwać rosyjskie samoloty w powietrzu nad terytorium Ukrainy, lecz także niszczyć środki obrony przeciwlotniczej na terytorium Rosji. A zatem bombardować Rosję. Wiadomo, że Rosja na to odpowie tak samo, sięgając po cały swój arsenał.(…) To samo dotyczy apeli o bezpośrednie włączenie się NATO w konflikt. Na szczęście i w Pentagonie, i w ministerstwie obrony Wielkiej Brytanii siedzą mądrzy ludzie, którzy doskonale zdają sobie sprawę z reperkusji takich wezwań”.

Wielu z nas nadal jest niepoprawnymi idealistami, wierzącymi w cuda, bez śladowej nawet czasem analizy rzeczywistości, tej na wyciągnięcie ręki. Być może winna jest temu również, a może przede wszystkim jest temu winna (poza wrodzona naiwnością)…cenzura! Tak, jesteśmy świadkami niebywałej, niespotykanej od lat cenzury.
„…cenzurze podlega punkt widzenia Rosji, gdyż zablokowano dostęp do wszystkich rosyjskich kanałów telewizyjnych. Żeby się dowiedzieć, co powiedział Ławrow, trzeba oglądać Al-Dżazirę, albo państwową telewizję w Indiach. (…) To nie jest dobre rozwiązanie. Powinniśmy słuchać głosów z Rosji, aby móc podejmować wyważone decyzje na podstawie wiedzy o tym, co się dzieje”.

A kończy Chomsky swój wywiad w ten sposób:
„…wiemy, że Rosja to okrutna autokracja, że obowiązuje tam ścisła cenzura. Powinniśmy jednak postępować zgodnie z realnymi warunkami, a nie takimi, jakie chcielibyśmy mieć. Dlatego to nie jest pytanie filozoficzne, to pytanie o to, czy chcemy żyć w wymyślonym idealnym świecie, czy też chcemy stawić czoło wyzwaniom i podejmować ważne decyzje, opierając się na realnych przesłankach. Uważam, że właściwy jest ten drugi wariant”.

Na resztę wątpliwości niechaj każdy z was odpowie sobie sam, jeśli rzecz jasna jest do tego zdolny i jeśli w ogóle to co dzieje się na wschodzie stanowi dla was jakiś problem. Jeśli problemem zaś nie jest, no to gratuluję samopoczucia.