Śląsk wedle Twardocha

Powiem szczerze, że otworzył mi oczy pisarz Twardoch pisząc o Śląsku to, co ja chyba od zawsze czułem, ale nie do końca zdawałem sobie z tego sprawę i zapewne odpowiednimi słowami nie potrafiłbym tego wyrazić, bom nie stamtąd i wszystkiego tak nie widzę jak Twardoch widzi. I otwiera mi te oczy, bo ja w polskiej szkole chowany, na mitach, bajkach i bajdurzeniach.

Na początek teza, która ustawia problem w odpowiedniej pozycji.
„Nam polskie święta i opowiastki potrzebne nie są. Mamy swoją historię i sami sobie się opowiadamy, nauczyliśmy się już w końcu robić to bez względu i baczenia na Polskę. Wszystko, co się teraz na Górnym Śląsku dzieje intelektualnie wartościowego, dzieje się napędzane oddolną energią ludzi, nie na państwowych akademiach, i dzieje się mimo Polski i wbrew Polsce”.

Mocne na tyle, że warte zagłębienia się w temat. O co temu Twardochowi chodzi?

Otóż wkurwia go, to z dupy wzięte święto, ten Narodowy Dzień Powstań Śląskich. „Jest ono nam potrzebnego jak świni siodło” – pisze Twardoch. Ten celebrujący Duda, te przebieranki, to tandetne zadęcie, ta patologiczna esencja polskiego myślenia „o sześciu wiekach śląskiej historii, w ciągu których najistotniejszym wydarzeniem zdaje się być przejazd Sobieskiego, ewentualnie dwudniowy pobyt jakiegoś tam polskiego pisarzyny XIX-wiecznego w gliwickim hotelu, co nawet upamiętnia tablica na ścianie tegoż”.

To ma być ten koronny dowód na odwieczną i bezdyskusyjną polskość Śląska, gdy tymczasem, Goethe też tam był, konkretnie w Tarnowskich Górach, w 1790 roku, by obejrzeć parową maszynę, a to co widział, niezbyt mu się podobało.

„Ale czy to przeszkadza specjalistom od odwiecznej polskości Śląska? Nigdy nie pozwólmy, aby fakty przeszkodziły naszej patriotycznej arogancji!” – zdają się mówić Polacy i brną bez zastanowienia w głuchą na fakty i argumenty narrację. I z „takiego myślenia wynika ustanowienie tego nieszczęsnego Narodowego Dnia Powstań Śląskich”. A w tym nieudolnie i grubymi nićmi uszytym patriotycznym fałszerstwie, Polacy przypominają nieco Rosjan i ich stosunek do Ukrainy.

Z patriotycznej arogancji wynika też zaśmiecanie śląskiej przestrzeni publicznej „pomnikami ludzi, którzy z Górnym Śląskiem mieli tyle wspólnego co ja z Bagdadem, tych wszystkich Mickiewiczów i całej reszty”. Nie liczy się Korfanty, za to bardzo liczy się Piłsudski, który Śląska nie lubił i nie rozumiał, ale mimo tego stoi w rozlicznych odsłonach, jakby inaczej „na koniu, z szablą w łapie, idiotyczny zupełnie (…) na pamiątkę zdradzonej i zniszczonej naszej przedwojennej autonomii.” Obowiązkowo jeden Piłsudski na każde miasto i na każdą gminę.

Nie ma za to żadnych pomników, czy choćby skromnych tablic ludzi, którzy zbudowali Katowice. Z zabitej dechami wsi zrobili miasto i to na europejskim poziomie. No, ale to byli Niemcy!

Apropos Niemców… Kiedy po wielkiej wojnie Niemcy na moment stają się państwem upadłym, wielu ze Ślązaków uznało, że „autonomiczny Górny Śląsk w Polsce to lepszy pomysł niż pozostanie w granicach zniszczonych wojną Niemiec. Potem głęboko tej pomyłki żałowało”.

No i wracamy do początku, czyli „nam polskie święta i opowiastki potrzebne nie są”. Bo Ślązacy mają swoje własne opowiastki. „Nasza opowieść o nas samych jest żywa, energetyczna, mieni się wieloma barwami, jest też atrakcyjna i płodna, przyciągając do siebie i wydając co rok nowe owoce, zaś polska narracja o rzekomej odwiecznej polskości Śląska jest martwa i zmurszała, nie napędza nikogo, niczego już z siebie nie wydaje, a powabu ma tyle co wspomnienia o Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze i tyle też sensu będą miały obchody Narodowego Dnia Powstań Śląskich z przebierańcami w żupanach z okiennej zasłony”.

Panie Szczepanie wielki dzięki i pokłon należny, za ten krótki w sumie, ale dosadny tekst.