Niewinny i święty za życia

W tej jakiejś tam stolicy apostolskie orzekli, że ich kolega i wieloletni przyjaciel
Stanisław Dziwisz, to bardzo w porządku jest facet, wręcz do rany przyłóż i nikt tak jak on nie dba z poświęceniem o los bliźnich. O których bliźnich chodzi, nie zostało jednak doprecyzowane. Gościu – nota bene jedyny koncesjonowany i to sam przez siebie diler relikwii po papieżu – był oskarżony o tuszowanie przypadków pedofilii, ale jak to Staszek, szedł w zaparte. Od zawsze bronił zagorzałego fana pedofilów Karola, dlaczego równie zaciekle nie miałby bronić samego siebie?

Kiedy jednak o sprawie zrobiło się głośno, niewygodnie głośno a Dziwisz uparcie kluczył, kręcił i konfabulował, do akcji wkroczył wreszcie ów Watykan, a tam po zbadaniu jakiś mitycznych dokumentów stwierdzono to co powyżej. A mianowicie, że ów stary pierdziel jest absolutnie niewinny, zaś jego postępowanie we wszystkich stwierdzonych przypadkach pedofilii podwładnych, było jak najbardziej prawidłowe. W zasadzie cały „wyrok”, to jedno tylko zdanie, bez jakiegokolwiek wdawania się w szczegóły. Po prostu, Staszek jest niewinny i spierdalajcie.

Jeśli ktoś jest takim rozstrzygnięciem zdziwiony, to znaczy, że nic nie kuma. A powinien.

Bo po pierwsze na czele tej „wysokiej komisji” stał emerytowany już inny pierdziel, tyle że włoski, a po drugie…, no przecież znana jest pewnie wszystkim zasada, że ręka rękę myje a kruk krukowi oka nie wykole. Więc nie mógł w żadnym wypadku ręki na starego, zaufanego druha, podnieść inny druh (który nie wiadomo co tam odpierdalał w swoim życiu), być może korzystający kiedyś z dobrodziejstw i łaski Don Stanislao, kiedy ten jeszcze dużo mógł, zamiatając choćby pod wielki watykański dywan niewygodne prawdy i kompromitujące upodobania. O starych druhów trzeba dbać i jeśli jest taka szansa i okazja taka, to należy im się odwdzięczać za poczynione kiedyś gesty, wedle zasady: ja pomogłem kiedyś tobie, ty pomożesz teraz mnie. Tak to środowisko świrów i zboczeńców działa.

Czyli kardynał Dziwisz jest górą, jebaniutki święty za życia!

Staszek tymczasem na tyle poczuł się silny i w euforyczny wpadł nastrój (pewnie będzie wieczorne, radosne mizianko z „asystentem”), że wydał nawet oświadczenie, które bynajmniej nie łagodzi atmosfery napięcia wokół jego osoby. Raczej wznosi ją na jeszcze wyższy poziom. Bo napisał: „Jestem wdzięczny Ojcu Świętemu Franciszkowi, Stolicy Apostolskiej oraz Nuncjaturze Apostolskiej za sprawiedliwe osądzenie sprawy (…) Wybaczam wyrządzoną mi krzywdę i zapewniam wszystkich o pamięci w modlitwie”.

No i powiedzcie mi, jakim trzeba być bucem i przy okazji chujem wyjątkowym, żeby coś takiego napisać? On wybacza! Nic tylko okładać kijami i patrzeć czy równo puchnie. Zapytaj się raczej ciulu jeden, czy owi skrzywdzeni ci wybaczają, czy wybaczają ci ich rodziny. No ale z drugiej strony, czy nie za dużo ja oczekuję od kogoś/czegoś takiego?