Zasłużony Nawiedzony

Po przeczytaniu duszoszczypatielnych relacji z pogrzebu Jerzego Targalskiego, jestem przekonany, że na Cmentarzu Powązkowskim, jeśli już innego nie ma do wyboru, koniecznie powinna powstać nowa, specjalna strefa. Nazwałbym ją Aleją Ludzi Nawiedzonych.

Nawiedzonych i ciężko doświadczonych przez los, których już tam leży przynajmniej kilku, a zapewne wkrótce dojdą nowi. Zasługują z pewnością na swój specjalny sektor. Nie chcę tak po nazwiskach teraz kogo tam w dalszej kolejności widzę, bo po pierwsze oni ciągle żyją, więc wolałbym by przedwcześnie nie tłoczyli się w kolejce rezerwując sobie miejsce, a po drugie życzę im pozostania jednak w jakim takim zdrowiu (fizycznym) i wszystkiego najlepszego im też życzę, bo dzięki nim ten mały świat wokół nas jest troszeczkę chociaż weselszy. Czasem przez łzy, ale uśmiać się można.

Pan Targalski to był niestety jeden z cięższych przypadków. Był on od długiego czasu, w zasadzie od zawsze, w stanie permanentnie pogłębiającego się nawiedzenia i w moim odczuciu chorobliwie nienawidził wszystkich tych, którzy mieli odmienny niż on ogląd świata, a zwłaszcza ładniejsze mieli oprawki okularów i cieńsze w nich szkła, oraz rudego kota. Taki był i taki pozostał w mojej wybiórczej pamięci i głoszone teraz peany na jego cześć przez innych, chwilowo lub chorobliwie również nawiedzonych, nie są w stanie przekonać mnie, że było inaczej.

To może była i inteligentna na swój sposób jednostka, ale jednocześnie mały (nie tylko o posturę chodzi), mściwy, złośliwy i pamiętliwy człowieczek. Tak go zapamiętałem, tak też opisali mi go inni (w tym radiowcy), którzy mieli ewidentną nieprzyjemność spotkania go na swojej zawodowej drodze. Amen.