Boże ciało Stefana

Parę dni temu katowano nas Wyszyńskim. Za sprawa rocznicy (28 maja) jego śmierci. Ponoć we wrześniu ma być beatyfikowany, więc katolubni w amoku. Będą mieli nowego bożka. To kandydat na świętego od lat, przepychany nogą przez polski kościół przy pewnym acz wyczuwalnym wahaniu Watykanu. Kilka istotnych faktów, zebranych tu i owdzie, najlepiej w punktach, żeby nie przynudzać.

▪️ Ukształtowały go wieś i seminarium duchowne. Mentalnie przynależał do tych dwóch światów, nie wychodzi poza nie. Był przekonany, że polska wieś z jej tradycyjną infantylną pobożnością maryjną jest ratunkiem dla katolicyzmu. Wszystko inne, uważał za podejrzane i wrogie.

▪️ Przez lata (1931-39) był wykładowcą prawa kanonicznego i jednocześnie wydawcą miesięcznika „Ateneum Kapłańskiego”, słynącego antysemickich sympatii i tekstów. To w tamtych czasach nic zaskakującego, bo ówczesne katolickie duchowieństwo „nie było jedynie biernym widzem czy obserwatorem fali antysemityzmu, która ogarnęła Polskę w drugiej połowie lat trzydziestych XX w. Wraz z Narodową Demokracją katolickie duchowieństwo stanowiło w dużej mierze jej integralną część”. Wyszyński był częścią tego świata, więc jako redaktor naczelny tolerował jawnie antysemickie teksty i był w pełni odpowiedzialny za to, kto i co w jego piśmie drukował.

▪️ Dowodził powojennym polskim kościołem w czasie kiedy – w świetle dokumentów – trudno było o nim mówić jako ofierze systemu. Był poukładanym z władzą graczem politycznym, z którym owa władza musiała się liczyć, ale mogła też na niego liczyć i to z powodzeniem w wielu nieprzyjemnych momentach. Epizod z aresztowaniem był rodzajem demonstracji i splotu różnych okoliczności, w sumie bez większego znaczenia.

▪️ Porozumienie Wyszyńskiego z komunistami z roku 1950 nie spotkało się z aplauzem Watykanu. Zwłaszcza ciekawy jest punkt numer 8 owego porozumienia, gdzie mowa jest o tym, że „Kościół będzie zwalczał zbrodniczą działalność band podziemia”. Z kolei w punkcie numer 5 zapisano, że „Episkopat kieruje się polską racją stanu”. To zatroskanie „polską racją stanu” Wyszyński dzielił z wysokimi działaczami partyjnymi i wspólnie zastanawiali się, jak zaradzić złu. Oto dwóch wydawałoby się największych ideowych przeciwników – komunizm i katolicyzm – podało sobie rękę w walce ze współczesną kulturą.

▪️ Charakter dzisiejszego polskiego katolicyzmu wynika z ówczesnej strategii kościoła rządzonego przez Wyszyńskiego. Ludyczny, niczym wyjęty z Cepelii Wojtyła, cwany i pozbawiony skrupułów Rydzyk, radiomaryjna pobożność, nieskrywany a nawet podnoszony do miana cnoty antyintelektualizm, infantylizacja wiary, wiecznie szukania ciągle nowych wrogów – oto zasługi polityki Wyszyńskiego.

▪️ Równie istotna co jego pobożność maryjna, był niechęć do współpracy z inteligencją. Także tą wywodząca się ze środowiska katolickiego. Ufał jedynie swoim ściśle dobranym współpracownikom.

▪️ Jego antyintelektualizm to jedno, ale interesujący jest również stosunek do Soboru Watykańskiego II. Na soborze tym – tu nieco skracam i upraszczam – doszło de facto do pożegnania się z absurdalną i niezwykle rozbudowaną mariologią katolicką, gdy tymczasem w opinii i interpretacji polskich biskupów, w tym i Wyszyńskiego, był to sobór… wybitnie mariologiczny. W praktyce Wyszyńskiego interesowała tylko jego własna i jego kolegów koncepcja Kościoła. Był przekonany, że sobór nie jest jemu i jego biskupom do niczego potrzebny. I tak zostało do dziś.

No i może starczy bo chyba przynudzam. Poza tym kogo dziś tak naprawdę interesuje Wyszyński i jego świętość. 🕷