Zjebka u Sebka

No więc tak… Jak zapewne wiecie, pan prezydent zwołał sobie tzw. radę gabinetową, w trakcie której zrobił pokazówkę. Jestem prezydentem, żyję i kurwasz mać działam, panuję nad sytuacją i nie jestem zadowolony jak wy ćwoki jedne rządzicie i jak dajecie dupy w walce z koronawirusem. Jednym słowem prezydent się widowiskowo wkurwił i dał upust swojej frustracji.

Ponoć nawet nieźle to wyglądało, dość przekonywująco, naprawdę nieźle odegrał swoją rolą, musiało wcześniej być przynajmniej kilka prób.

Nie podobał mu się zwłaszcza program szczepień i sposób w jaki jest on realizowany. Szczególnie jeździł po Morawieckim i Dworczyku, oraz incydentalnie po Niedzielskim, co jest o tyle dziwne, że przynajmniej Morawiecki to w sumie jedyny w zasadzie jego sojusznik, w sensie gość, który stara się go traktować poważnie. No ale nie nasz cyrk i nie nasze małpy, więc nie wnikamy w szczegóły. W każdym razie świadkowie mówią, że było grubo, a prezydent nakręcony niczym ruski zegarek. Dziwnie nadpobudliwy nawet.

Mniejsza o szczegóły owej zjebki, bo bardziej interesujące jest to mianowicie, jak ten pokaz siły zniosły ofiary, czyli wspomniani panowie Mateusz i Michał. Ponoć z wielkim spokojem, na luziku, z ledwo zauważalnym lekkim uśmiechem na ustach. Tak zeznają ci co to widzieli. Zero podenerwowania, napinki czy nie daj bosze bicia się w piersi. I to właśnie jest zastanawiające. Siedzieli, miny spanieli, bujali się w fotelach, uśmiechali się pod wąsem i od czasu do czasu patrzyli na zegarki. Na szczęście żaden z nich ostentacyjnie nie dłubał w nosie. Ciekawy jestem jak to interpretujecie.

Ja na to patrzę tak. Oto ad hoc zaimprowizowany monolog:
☞ „Pokrzycz sobie Anżej, pokrzycz, pomachaj rękami, masz swoje pięć minut chłopie, więc popisuj się ile wlezie, wyżyj się i ukontentuj. Zaspokój swoja próżność. A my na to jak na lato, generalnie nam to lata. I powiewa nawet. Poskaczesz, poskaczesz i skończysz. Za chwile rozejdziemy się i będzie po zabawie. Ważne że zaistniałeś. O to chodziło c’nie? Ale my wiemy kto tu rządzi więc spoko, siedzimy i kontemplujemy rzeczywistość. Tylko nie przesadzaj Anżejku, bo przedobrzysz, parę tygodni przygotowań pójdzie w pizdu. Zbastuj już please! Wszyscy usłyszeli i zobaczyli, że jesteś, że panujesz i czuwasz. Cel osiągnięty. A teraz już kończ, bo nam się śpieszy i nudno jakoś tak się zrobiło”.

Tak to mogło (acz nie musiało) mniej więcej wyglądać, ale to oczywiście scenariusz bardzo alternatywny, choć przyznajcie, że w gruncie rzeczy racjonalny to scenariusz. 🕷