Pomnik Karnowskiego. Na ch(w)ałę oręża polskiego

Jeśli tęsknicie za kolejnym pomnikiem w Warszawie, to spoko. Może wkrótce będzie. A to za sprawą pana redaktora Karnowskiego, chyba Jacka, ale błagam, nie żądajcie bym ich jakoś, tych Karnowskich, od siebie odróżniał. Z Kaczyńskimi miałem kłopot a cóż dopiero z Karnowskimi.

W każdym razie sprawy mają się tak, że ten Karnowski, który by tam on nie był, domaga się pilnego „upamiętnienia polskich zwycięstw, w tym tego jednego tak cudownie wspaniałego – Bitwy Warszawskiej 1920 roku”.

Tu mamy oczywiście do czynienia z pewną istotną nadinterpretacją, bo wcale nie chodzi o polskie zwycięstwa, tylko ewidentnie o jedno polskie zwycięstwo, liczba mnoga jest tu zupełnie nieuzasadniona. A to dlatego, że poza ową bitwą warszawską, wszystkie inne czczone mniej lub bardziej nachalnie polskie potyczki, to niekończące się pasmo porażek, mniej lub bardziej dotkliwych. To dobrze, bo nic nas tak nie cieszy i nie dopinguje hucznego świętowania jak porządny wpierdol.

Idąc dalej, pan Jacek (wiemy już, że to on a nie Michał) dowodzi, że „musimy pilnie, godnie i w sposób bardzo widoczny upamiętnić te 6 milionów naszych obywateli, których zamordowano, zakatowano, zadręczono, zabito na frontach, zagłodzono, spalono”. Wszystko dobrze, na pewno tak było, tylko coś znów nam się tu nie zgadza: czy na pewno chodzi o pomnik zwycięstw, czy może jednak o pomnik ofiar, a więc pośrednio i klęsk? Osobiście optowałbym jednak za tymi klęskami, bo jak już mówiłem, znacznie ich więcej i zdecydowanie lepiej są rozpoznawalne.

Sprawę znacząco ułatwić może fakt, iż w powszechnej praktyce i zgodnie z zasadami nowej polityki historycznej owe klęski, ten wspomniany już wpierdol, czyli regularne branie w dupę, są przedstawiane jako moralne zwycięstwa, czasem nawet ze wskazaniem na remis.

No i skąd te 6 milionów?

Karnowski kontynuując swój wykład na gadzinowych łamach mówi, że „musimy pokazać skalę tej ofiary. I to nie gdzieś na peryferiach, ale w takim miejscu stolicy, w którym nie da się będzie przeoczyć skali naszych strat”. No dobrze, tylko nadal nijak nie rozumiem skąd te 6 milionów.

Bo rodzą się tu dodatkowe pytania.

Czy wśród tych milionów są też polscy żydzi, czy może w tych rachunkach z jakiś powodów się oni nie mieszczą? Poza tym te 6 milionów to mi się jakoś tak kojarzy tylko z II wojną światową, a to jest po mojemu liczba absolutnie niekompletna, bo gdzie na przykład Polacy którzy polegli (panie Macierewicz w tym akurat przypadku możemy użyć terminu „polegli”) w owej choćby bitwie warszawskiej? No chyba, że wedle najnowszych badań i ustaleń wybitnych ipeenowskich historyków, nie zginął wtedy ani jeden Polak (powtarzam: żydzi najpewniej się nie liczą), ginęli tylko – i to hurtowo – sami bolszewicy.

Pytam dalej: gdzie proszę szanownego pana redaktora, ofiary słynnych powstań listopadowo-styczniowych, plus koniecznie powstań śląskich (no chyba, że to jednak niemieckie zmartwienie), gdzie ofiary ruskich łagrów i niemieckich bojówek, niezliczone ofiary innych bitew, mniej lub bardziej ważnych, rozpaczliwie toczonych w celu zachowania niepodległej ojczyzny. Gdzie oni są i czy od macochy oni wszyscy byli, że nie są godni zaliczenia w poczet ofiar złożonych w hołdzie wolnej Polsce? Nie powinni podpisać listy obecności na tym hipotetycznym pomniku?

Więc po mojemu te 6 milionów to śmiech na drodze, kabaret i niewytłumaczalna wprost „niepamięć”. Więc może i pochylił bym się z uwagą na tym pomysłem pomnika trochę jednak bez pomysłu, gdyby to wszystko pan Jacek kochany zrewidował, raz jeszcze uczciwie podliczył, a potem w miarę zwięźle doprecyzował.

Aha, no i dajcie już spokój tej Warszawie, nie uszczęśliwiajcie jej na siłę. 🕷