Wspaniały wzór do naśladowania

Zrobił się szum i zamieszanie, ale czy posądzany o antysemityzm kardynał może być bohaterem zbiorowej wyobraźni? Oto jeden z wielu smaczków autorstwa kardynała Augusta Hlonda, w międzywojniu prymasa Polski a obecnie poważnego kandydata na świetego.

„Faktem jest, że Żydzi walczą z Kościołem katolickim, tkwią w wolnomyślicielstwie, stanowią awangardę bezbożnictwa, ruchu bolszewickiego i akcji wywrotowej. Faktem jest, że wpływ żydowski na obyczajowość jest zgubny, a ich zakłady wydawnicze propagują pornografię. Prawdą jest, że Żydzi dopuszczają się oszustw, lichwy i prowadzą handel żywym towarem. Prawdą jest, że w szkołach wpływ młodzieży żydowskiej na katolicką jest na ogół pod względem religijnym i etycznym ujemny”.

Takich kwiatków w oficjalnych czy mniej oficjalnych wypowiedzi pana kardynała można znaleźć więcej. I jak widać nie przeszkodziło to w uzyskaniu pozytywnej opinii „na temat heroiczności cnót i życia Sługi Bożego Hlonda”. Niejaki ksiądz Bogusław Kozioł argumenty świadczące o tym, że Hlond to żydożerca, oddala krótkim stwierdzeniem: „Jeżeli dojdzie do beatyfikacji kardynała Hlonda, to nie będzie ona wsparciem dla antysemityzmu, bo go w Polsce nie ma. A kardynał Hlond nie był antysemitą”. Księżulo zapewne nie mieszka w Polsce, grzeje od zawsze dupę w Watykanie, więc twierdzenie, że w Polsce nie ma antysemityzmu przychodzi mu nadzwyczaj łatwo.

Tymczasem Hlond zrobił dużo, by Polska nie stała się w miarę normalnym i cywilizowanym krajem. Z zaciekłością zwalczał wszelkie próby laicyzowania się społeczeństwa i jak potrafił tępił ludzi i organizacje (zwłaszcza masonów), które wedle niego za tymi próbami wyrwania się ze śmiertelnego uścisku kościoła stały. Robił wszystko, by w Polsce nie było ślubów i rozwodów świeckich. Mówił:

„Zerwać z laicyzmem znaczy w pierwszym rzędzie zrzucić masońskie kiełzna. Zrzucić je powinni wszyscy i na wszelkich stanowiskach, mimo ponętnych widoków kariery i powodzenia (…) Powodowani chorobliwą nienawiścią masoni gotowi są poświęcić nawet bardzo wielkie wartości moralne narodu i kraju, byle skłócić państwo i Kościół”.

Głęboko na sercu leżały mu tzw „wartości moralne”. Bezwzględnie krytykował swobodę obyczajów i – uwaga – poziom mediów. Szczególnie mocno krytykował gazety, które nie chciały być „pismami społeczeństwa katolickiego”.

„Po co to wtajemniczanie w buduarowe, tak mało wyszukane sekrety gwiazd filmowych i królowych piękności. A te wykolejenia w dziale powieściowym, a te fatalne krytyki literackie, te niewiarygodne dodatki romansowe! Wreszcie słówko o literaturze. Jakżeż strasznie zaważyła na rozwoju ducha ludzkiego literatura skąpana w lubieży! Strasznym obciążeniem dla ducha polskiego jest literatura, kładąca nacisk na seksualną stronę życia”.

Skąd my to znamy, czy gdzieś w Polsce nadal nie pobrzmiewają echa „standardów moralnych” Hlonda?

Jesteśmy przecież w momencie, kiedy Polska i generalnie Europa ostro skręcają w prawo. W Warszawie jak na razie ”patriotyczna młodzież” nie demoluje jeszcze żydowskich sklepików, ale zdarza się już coraz cześciej, że niewłaściwych rasowo bije po mordzie. Przy zastanawiającej bierności policji i generalnie władzy. Zastosowanie praktyczne mają więc pewne standardy promowane kiedyś namiętnie przez pana Hlonda. Wkrótce zapewne świętego kościoła katolickiego. Wzorem do naśladowania się stanie. (r)